Στης γειτονιάς το καπήλιο τα πίναμε αντάμα
κι όλο γι' αγάπες μου λέγε πικρές και μακρινές
και πιάνε το παράπονο κι αρχίναγε να κλάμα
λες κι όλα τούτα γίνανε απόψε ή προχθές
και πιάνε το παράπονο κι αρχίναγε να κλάμα
λες κι όλα τούτα γίνανε απόψε ή προχθές
Κι εγώ που δε σε ξεχάσα στιγμή κι ας μην το λέω
αμιλητός τον ακούγα πολλά καιρές βραδιές
με πιάνε το παράπονο κι αρχίναγα να κλαίω
λες κι ήταν χτες που σε χάσα λες κι ήταν μόλις χτες
Με πιάνε το παράπονο κι αρχίναγα να κλαίω
λες κι ήταν χτες που σε χάσα λες κι ήταν μόλις χτες
Με πιάνε το παράπονο κι αρχίναγα να κλαίω λες
κι ήταν χτες που σε χάσα λες κι ήταν μόλις χτες
Με πιάνε το παράπονο κι αρχίναγα να κλαίω λες
κι ήταν χτες που σε χάσα λες κι ήταν μόλις χτες