Ανένα, πάνω στα παλιά!
Κόκκινα μάτια στο κλάμα και μαύρη κύκλα στα ξενύχτια.
Οι αμαρτίες να πλονούν δίχτυα.
Κόλαση ζώνη των εραστών που δεν κοιμούνται σαν καλιά.
Όπως και όσο ξυπνάνε στην ξενιτιά.
Και ξαφνικά,
φτάνει μια νύχτα στη γη, όχι παραπάνω.
Παίρνουν τα δάχτυλα φωτιά πάνω στο πιάνο.
Λες και ο διάολος διευθυνεί την ορχήστρα.
Και ρίχνει ξόρκια στην πίστα.
Οι ουρανοί ανοίγουνε και μας βαφτίζουν.
Οι λεπτοβύχτες τα ρολόγια μηδένιζουν.
Αυτό το βράδυ δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Αν μας τραβά στο μέλλον, μη μας έρνει πίσω.
Μια νύχτα, μια μοναχά, για να...
Θυμάμαι τα μαύρα μάτια σου,
σαν δύο πόρτες που οδηγούν στα μονοπάτια σου.
Βιζάη μου είσαι εσύ,
το ψύγωνο υπνοή,
τα δύο σου μάτια μου οδηγούν στη γη.
Ναι,
θυμάμαι τα μαύρα μάτια σου,
σαν δύο πόρτες που οδηγούν στα μονοπάτια σου.
Βιζάη μου είσαι εσύ,
το ψύγωνο υπνοή,
τα δύο σου μάτια μου οδηγούν στη γη.
Μέσα απ' τα μάτια μου,
να βλέπεις τη γη,
να σε ελευθερώ,
να με παίρνεις μαζί,
να χανομαστεί και ιστορίες να λες.
Πάρε τη σύννεφη, στεκάντε σαν στραπές.
Πώς χωρίς εσένα να χαρώ κι απ' το κολόμπο να βρεφώ στη Βηρητό.
Άλλωστε, βαριέσαι τα κλισέ για το φεγγάρι
και λατρεύεις να σου λέω για τον Κακάριν.
Και για μάχες δεν θέλεις να μιλάω ποτέ,
εκτός αν είναι για τον Άρη και τον Τζε.
Άρα,
για αυτό άντεξε,
συστέχνεις μου τα μονοπάτια κι εγώ θα θυμάμαι τα μαύρα σου τα μάτια.
Θυμάμαι τα μαύρα μάτια σου,
σαν δύο πόρτες που οδηγούν στα μονοπάτια σου.
Η ζωή μου είσαι εσύ,
το ψυχόνο υπνοή,
τα δύο σου μάτια μου οδηγούν στη γη.
Ναι, θυμάμαι τα μαύρα μάτια σου,
σαν δύο πόρτες που οδηγούν στα μονοπάτια σου.
Η ζωή μου είσαι εσύ,
το ψυχόνο υπνοή,
τα δύο σου μάτια μου οδηγούν στη γη.