เวลานานเท่าไร ที่ไม่ได้ให้น่าเห็นไป
มองต่อความใหญ่
ยินได้เห็นก็สุขใจ
นานเท่าไร ที่ไม่ได้ให้น่าเห็นไป
อ้าหะ
นานเท่าไร ที่ไม่ได้ให้น่าเห็นไป
มองต่อความใหญ่ ยินได้เห็นก็สุขใจ
นานเท่าไร ที่ไม่ได้ให้น่าเห็นไป
วานรี่ง ปูหวานใบ
ยังขึ้นหากันเธอในใจ
อูเดินลําพังมาไกลจากวันข้อด
มีแค่กลูกกับไมท์ แค่ตัวกับใจก็ใครที่ยังชอบ
อ้อความเดียวดายทําไฟกูวันมอด
โชมีเทพค้ากูตาย แต่บทสุดท้าย k.aมันดันรอด
รากที่มันกําลังงอก ตัวกูไม่ให้มันลอก
ดีมาก
ก็สุดใจนานเท่าไร
ที่ไม่ได้ง่ายนานขึ้นไป
ว่านารินบูวางบาย
ยังคงหาคําตอบในใจ
กูเป็นคนธรรมดา ต้องพยายามมากกว่าคนอื่น
ไม่เคยได้ใช้เงินล้านในทนาคาร กูมีแค่หมื่น
มึงนั่งปั่นคว้ายจนเงา กูนั่งปั่นงานจนดึกจนเดิน
กูถึงต้องตื่นตอนทุกคนนอน แล้วกูค่อยไปนอนตอนทุกคนตื่น
ต้องแค่เย็นก์นังเก่งนังจุดอุ้นเลย ต้องฝึกให้ตัวเองกว่าดึกๆ
Everydayงงวุ้นวายเมื่อวันเรียนเสร็จคราส สุดท้ายพักชักช้าไม่ได้
พระทุกวิคไปเขียนแรปให้ BNK กลับมาต้องมิกซ์เพลง
เว้ยงานทางกูก็ยังไม่ได้ช่ําว้าว ขอบตาดําๆ
reapketting
นานเท่าไร ที่ไม่ได้ให้ดาขึ้นไป
ว่านาวินหัวหวามหลาย
เป็นความหลาดทั้งตอบในใจ