Τη ζωή μου θείο δώρο,
μες στα χέρια σου φέρα,
για να μφήσου στην καρδιά σου
που έρωτα τα νουφαρά.
Βλέπεις ήθελα να κάνω δυνατά τα δύνατα,
μα ήσουν λίμνη παγωμένη,
διχώς συναισθήματα.
Σου δώσα φίλοι κι αγάπη,
πήρα έρημια και δάκρυ.
Ένα ταξίδι μοναξιάς με πηγές ματιά μου,
κι εγώ επιβατή σου χωρίς αποσκευή.
Σ' αυτή τη στάση θα μαζέψω
τα κομμάτια μου,
και θα κατεύω απ' τη δική σου διαδρομή.
Μη μ' αγαπάς, αν έτσι ξέρεις ν' αγαπάς,
στην έρημιά σου τη ζωή μου μη σκορπάς.
Μη μ' αγαπάς,
αν έτσι ξέρεις ν' αγαπάς,
σ' άλλο ταξίδι μοναξιάς δε θα με πας.
Σαν τον ήλιο η αγκαλιά μου
ζεσταίνε το σώμα σου,
και σβήνε στο καλοκαίρι,
μέσα στο χειμώνα σου.
Πιστεύα πως κάποια μέρα θα διώχνα τα σύννεφα,
μα δεν με βλέπα κοντά σου,
ως κι εγώ κινδύνευα.
Για να σ' έχω στο πλευρό μου,
έχανα τον εαυτό μου,
ένα ταξίδι μοναξιάς με πήγες μάτια μου,
κι εγώ επιβατή σου χωρίς αποσκευή,
σ' αυτή τη στάση θα μαζέψω τα κομμάτια μου,
και θα κατέβω απ' την δική σου διαδρομή.
Μην μ' αγαπάς, αν έτσι ξέρεις ν' αγαπάς,
στην ερημιά σου τη ζωή μου μη σκορπάς.
Μην μ' αγαπάς, αν έτσι ξέρεις ν' αγαπάς,
άλλο ταξίδι μοναξιάς δε θα με πας.