Kondu menn ég út á meðan fölgd hér húmar að
og kyrði fyllt sér ánga, fangar leið sem fundast að
mig langar þig að leiða undir sól, setjus glóð
og fá þér kannski að hveða, lítið saglust ljóð
Þú feitt mig, hefur laungu og fangað í mér þrá
sem ferðast vildum víða yfir fjöldlinn, dim og grá
fyrir sumur seitt að fatta að nóti hún er kvöld
þó degi skýnir sól mín með gleði fram á völd
svo vildu með mér ganga meðan sól í vestri sæst
og stjörnu hafa himni
gömlum vana vest við gætum rökkur gengi
þar til fugglum ber á stjá og morgun róði döggum
gróðrýsastur á
porþjóðið fag það erfaldir
Það er það.