Jakoś ty
z tobą często putuję daleko i znad swemira.
Tebie długuję,
swata, cuda, niebieska.
Bez ciebie ich nie bym widziała.
Ja trwam za siebie,
Swete tajne, sto sam odkryla i swe Atlantide,
Na dnu i zbod tamnych
morskich dubinach.
Ne smijem ti reć,
kuda mi smo se putowali,
Kiedybym się kiedyś zdała.
Lepiej, żeby wszystko,
żeby teraz tak zostało,
bo śniadanie by mi się nie stało.