Μέρες πονηρές με μαχαίριες και μερυπές
Φόνες σε γειτόνιες που μείναν θες σαν χαρακές
Θύμα,
όποτε η κρίμα δεν έχει κύμα,
δεν παίζει χρήμα
Λάσπη έχει και άσπρη,
να ένας στίχος δεν έχει άκρη
Πόρτες κλειστές με πότες που ναι οικότες πίσω από κόμπλες
Κλίμα,
αυτό είναι θύμα μέσα του μήνα απ' τις πουσδιές
Είμαι στον πουθενά,
μίλια από όλα μακριά
Σε κόσμο περπάτω,
όλους τους γερντώ
Σε παγκοαδιάνο,
κάθομαι μονολόγο
Αφήνω μυστικό σε σκημένο σκηνικό
Υμέρες πονήρες με κράβγες μες στα κελιά Μάθειες
που με κοιτούν κι όμως δεν βλέπουν πουθενά
Ρόμπες,
στράχτες με ρόμπες μα δίχως όμα είναι γυμνές Με
κεφιά γεμάτες ξεφιά σε φωτοσέφια χωρίς μορφές
Λόγια που είναι τα λόγια βάλαν ορλόγια χάνονται δες
Κι εγώ χωράω,
παντού χωράω μα δεν πουλάω ζώ με το χθες
Είμαι στον πουθενά,
μίλια από όλα μακριά
Σε κόσμο περπάτω,
όλους τους γερντώ
Σε παγκοαδιάνο,
κάθομαι μονολόγο
Στη μένω σκηνικό κι εγώ ακόμα προσπαθώ να
κάνω hey Hop να φύγω να εξαφάνι στο μάοτα
Πλησιάζω,
γυρνάω πάντα πίσω,
τον κόσμο πρέπει να αλλάξω κι εσύ να τον αφήσω,
να λύσω
Τούτο το χορδιόδες μου που το ανθρώπινο
ύφος οδηγεί στο ψεπέσμο αναχάλλω
Παίρνω μικροφόνο στο χέρι και χώνω μες
στη μάχη χωρίς να νοιάζω με τι θα μου φέρω
Η ζωή που δυστυχώς αντιμάγκα πιβάφεται με χρωμάτα από κόμματα
Λαδώματα και πτώματα,
ονόματα και τζάκια ξυμνάδες κινούν τα νήματα
Κι εμείς ακόμα λογικώς ψάχνουμε τα χρήματα τραπέζες να πληρώσουμε
Κάρτες και αυτοκίνητα,
δόσεις για τα ηλεκτρικά να δήσουμε τα κινήτα
Κοίτα που την ποιότητα τη φέρνει η υλικότητα
και του πίστη μας δυστυχώς η χωρητικότητα
Είμαι στον πουθενά,
μίλια από λαμάνια
Σε κόσμο περπάτω,
όλους τους γερτώ
Σε πάγω αδειάνω
Κάθομαι μονολόγω,
αφήνω μυστικό
Εστιμένο σκηνικό