Het
begint natuurlijk helemaal beneden,
onderaan die hoge staaltrap.
Voor je 188 treden,
die bedwing je samen stap voor stap.
Hier en daar wat trekken en wat touwen.
Iedereen probeert die steile klim.
Want boven valt iets prachtigs te aanschouwen.
Misschien wel wat te hoog voor Dave en Wim.
Hoger en hoger moet ik gaan.
Kijk achterom zie je de kleine mensen staan.
Die beginnen er niet aan.
Elk jaar wil je weer een stap naar boven.
Je werkt je uit de naad voor weer een train.
Je concurrent die wordt vooruitgeschoven.
Het management dat zit daar echt niet mee.
Overal dat trekken en dat touwen.
Iedereen wil naar boven, naar het dak.
Daar valt iets prachtigs te aanschouwen.
Je kijkt van het Delftseplein tot Volkerak.
Hoger en hoger moet ik gaan.
Kijk achterom zie je de kleine mensen staan.
Die beginnen er niet aan.
En halverwege kijk je naar beneden.
Figuurtjes stappen in een speelgoedtram.
Een Yank zegt bij de een na laatste trede.
I think it looks just like my duro-den.
En nog steeds dat trekken en dat touwen.
Iedereen wil naar boven, naar de top.
Want er valt iets prachtigs te aanschouwen.
Waar kan geen Eiffeltoren tegenop?
Hoger en hoger,
hoger en hoger.
Naar de top maar bij de laatste trede.
Flikker je weer naar beneden.