თუხელ ღამით მე სიზმაში, დედა ისევ დამ ხუდა სახში,
შემე კითხა, რატომ მოდით ვიან.
პუპასუხე არ მე გონა, ასე გვიან ცუ მელოტი, დედა.
მე სულხში ათ ვხედავს ის მრებს, დედა გვერდიც ზის და მისმეს, გულში მიკრავს ნაზათ მე ფერება.
თხადია თუ სიზმარია, შენი ნახვა მიხარია, დედა, დედა.
შორს ვიყავის შენგან ამას დარდობდი, თუ კიწერილს მიღებდი ხარობდი.
მერთოდ შემოგელედრები, რომ ყველაშვილს ხავდეს კვერდით, დედა, დეგა.
შემზე ტარცში და ფიქრებში, შეგრევი ავერს ხლითმებში გიჯირს, ზიარული გიჯირს ზერა.
არ იმჩნევ და ჩუმატკმესი, მე შენიხმა ყველდან მესმის, დედა, დედა.
ხლელას შვილს და ხლელა დედანს, ეტა მანედ როდ სახედან, დალოცედ და ანგვე გძელედ ერთმარ.
ხლელას გულს შიცოც ხლობს ღმერთი, სალოც სავი ერთად ერთი, დედა, დედა.
შოს მიღამის შენდა მას დარდობდი, თუ კი წერილს მიღებდი ხაროდი.
თუ მერთოდ შემოგევე დრები, რომ ხვევას შვილს ვამდეს კვერტით, დედა, დედა.
მერთოდ შვილს შვილს შემოგები, რომ ხვევას შვილს შვილს შვილს შემოგები.