نمیاں جلائیاں نی بس دا تا حسین
میری بد نصیبی تی حس دا تا حسین
میں رج کے برباد اس نوں اے کیتا
توں حس رس سجنانوں دس دا تا حسین
آگے نشا پوئے
چن چڑیا آگئی ایت تائیں سٹ گھٹی ای حس گریب
ایت پیوں دی دل نی کرتا مناونکا
آؤ دی آئی تا گھلے اوے ذکم دکھاونکا
سن روگ جردے لائے نی ادھے کوئی نمیوانج سجن بنائے نی
پلسر گو تا لین یار سلارے نی
نامل سگدے ڈھولا لکے اوے پارے نی
کیڑے ساڈے دشمن تے موٹھ نال کھلا رے نی
سداکت لے آکت
سن کے علانے ہوسے میرا چان پرشان
سیدھاڈے رای اوتے میں بال کندورا سان
اوے جدہ مر ویسا پیچھے تن یاد ضرورا سان
جدہ مر ویسا پیچھے تن یاد ضرورا سان
سداکت لے آکت
اپرا کوئی کر ویسا نا توں ملے اوت میں مر ویسا
اوے دل سر گو تا
گڑیاں شاپور
شہر دیاں
نو جے
ملنا تے گھل پھڑیاں زہر دیاں
سداکت لے آکت
سداکت لے آکت
سداکت تا رہے نی اگ نال چون گزارے
خلان دے
بھوٹے بنے توں پاتھ کے لائے ویڑے
جنا پیچھے سٹ یای اونا تن تاج پواہے کیڑے
سداکت لے آکت
مین لے آکت ساڈا وڈا
بھرائے سداکت
اوے ہونے زندگی تا گتن مریان پاہماندے
چھوٹی نا نکھڑا نرلے اوے جوڑ پھیراواندے
چھوٹی نا نکھڑا نرلے اوے جوڑ پھیراواندے
تیرے آگ وچ
مارے ناس تے
گھردیاں مان کے کارٹوں وکھرارا سٹ یا
اوے توئے من سٹ یا
میں تن کسے پچھے نا سٹ یا
سداکت لے آکت
ہوندے مل نصیبان آلے
۔