De titel van dat liedje is een gladde eolen.
Als ik het kan, hè.
Een stoetjeshoed moest hier toch zijn.
En mijn gang aantrekken, hè jongens.
Staf de giraf.
En Richard sardineken in tomatensaus.
Gustemus en Tistevies.
Paul de mol.
En Jos de nos.
Frans de gans en Amédée de chimpansee.
Dolf de wolf.
En Sojke de vlooi.
Vital de kwal.
En Struisje de vogel.
Fons de spons.
En Eddy de voice of Europe.
En een mens lachen, dat kan jij al.
Jean-Claude de 999 poot.
Maar het is niks, want hij
trekt van de ziekenkast.
Maar nu is het eigenlijk de moeite niet meer,
want zijn papa en zuster
gaan doppen.
Ah wel, hè.
Dat heeft daar niks mee te maken.
En Oscar van Bever.
De koloradekever.
Marcel de veldmuis.
De veldmuis.
En Marta de blaas.
Dat is twee keer hetzelfde.
Maximilien
de springkaan.
Charlotte de sprot.
En Joop de microop.
Margriet de stalagmiet.
Dat is geen beest, dat is zo'n druiper.
Van die dingen die in de grot hangen.
Je hebt er ook...
Dat is nog erger.
Van die...
In de grotten van Warregem hangt dat vol.
Allee, maar van die stalag...
Ik heb in de grotten toch volleven als ik er één heb zien hangen.
En Nipoliet de grasparkiet.
Die liepen even binnen.
Bij Evarist de bloemenist.
En ze kochten er een teltje.
Gladiolen voor jou.
Gladiolen.
Gladiolen.
Gladiolen voor jou.
Voor jou.
Moet ik hier nog lang in datzelfde akkoord blijven naggen?
Dat is hier gedaan, zeg.
Je mag allemaal naar huis gaan.
Ik zei dat onlangs in een optreden in de gevangenis van Leuven.
Maar het is hier afgelopen, hoor.
Het is gedaan.
Wij moesten voor een donkere thuis zijn, hè.
Voilà.
Ze verstaan dat we hier niet zijn.
Het is gedaan.
Hoe doen dan de artiesten dat hier als ze naar daar hebben?
Uiteindelijk zijn ze allemaal braaf geweest.
Het is gedaan.
Ze verstaan dat we hier niet zijn.
Ik
zeg dat zeker de eerste keer dat het hier in Warregem niet gebeurt.
Dat is een beetje de moeite waard, zeg.