Marian, det bleike barne,
Ynkel er kledd og styr.
Marian har hørt dei sakte,
Og luter sin magre ryk.
Stilt går ho bort frå dei andre,
Einsam, såra og sky.
Framom framande stengde dørar,
Der ingen let opp og gjev lyk.
Dei to unglynte stille augo,
Si tag alle sorg for til,
Men lengtande djup der inne,
Ligg løynd Marian si sjel.
Sjel vann det sår og augd mjuk,
Ein drøymande nattfjord,
Som andar i dags til skyming,
Og bydrar i morgen,
Og synger en liten lyd.
Sjel vann det sår og augd mjuk,
En drøymande nattfjord,
Som andar i dags til skyming,