Sta stil en wees bewust.
Wat ik schreef toen ik 17 jaar was,
ik pak het schrift,
lees het terug.
25 jaar later schrijf ik weer hetzelfde.
Het zijn blijkbare dingen die maar terugkeren helpen.
Vertel me de regels van het spel,
ik ben weer terug bij acht.
Met lasten op de schouders raak je uit balans,
vallend op de grond.
Ik lag al maanden af,
lichamelijke klachten als gevolg van mentale overlast.
Ik had het lood in de schoenen,
ik was altijd de man die alles kon.
Dat vond ik van mezelf ook,
maar kunnen werd moeten.
Veel te lang en ik drood dat werd moeten.
Ik begreep de signalen wel,
maar kon het slecht voelen.
Ik dacht ik pak een paar dagen rust en ga weer door.
Ik kan niemand laten zitten toch.
Ik vind het slecht als de verwachting niet wordt ingelost.
Terwijl ik ondertussen van de pijn niet meer kan zitten toch.
Ik
ga maar door en door,
blind door wat er komt.
En als ik het dan vind,
begint het weer van boor.
Een zoektocht zonder eind,
vergeet steeds maar te kijken.
En als ik het dan vind,
begint het weer van boor.
Ik ga maar door en door.
Ik zat zo'n acht jaar lang,
volle snelheid in die acht banen.
Ik had die prachtbaan waar ik mijn leven lang van droom.
Gevoelens kunnen delen op muziek met mijn vrienden op het podium.
Ik schreef de woorden tempo giusto.
Ik kreeg ze terug in mijn gezicht
alsof ze wilde zeggen het is goed zo.
Sta jij maar even stil jongen.
Zo nu en dan wil je veel te veel jongen.
Mijn goede vader aan de zijlijn van het voetbalveld.
Vijf minuten later in de stress omdat het boek me belt.
Voet en wel beschouwd staan we al dat aan in deze maatschappij.
Rust nemen lijkt wel uit de tijd.
En als je mij vroeg hoe het ging, zei ik druk.
Alsof het gaat om de definitie van geluk.
Dus ik pak het oude schrift,
25 jaar later lees ik terug.
Sta stil en wees bewust.
Ga maar door en door,
lind door wat het komt.
Als ik er af lint,
gint het weer van boven.
Zoek toch zonder reim,
geef steeds maar die kijk.
Als ik er dan lint,
gint het weer van boven.
Ga maar door en door.