In onze vorige voorstelling vertelde ik het verhaal van onze lieve God.
Hoe hij na heel lang aarzollen toch maar weer eens naar huis ging.
Gisteren heb ik dat huis gezien.
Precies zo als ik het verzonnen had met rode dakpannen, halve deurtjes, groene luiken, vlak achter de zestien populieren bij de dijk.
Mijn hart stond stil en ik verdronk bijna in kippenvel.
Doodnerveus liep ik naar de voordeur.
Inderdaad, op het naambordje stond G.Ot.
was de kans van mijn leven hem te spreken voor de hemel.
Ik had wel duizend vragen en nam me voor met een eenvoudigje te beginnen.
Niet meteen mijn kruid verschieten met zijg.
Waarom zijn er in jouw naam en vaderland zoveel oorlogen gevoerd en zoveel mensen opgeofferd?
Dat zou hem kunnen afschrijken.
Ik bedacht een alleraardig vraagje waarmee ik zou kunnen beginnen.
Hallo God.
Doet u ook mee aan de lotto?
Ik stelde me voor dat u dan zou glimlachen en zeggen...
Nee, nee, dokter Anders, Hermanus, Jantines, Van Veen.
Kansen liggen in jezelf, of zoiets.
In ieder geval iets heel...
Dieps.
Ik bleef nerveus, haalde ver adem en klopte op de deur.
Een klein, lief, oud vrouwtje deed open.
Dag mevrouw.
Is God thuis?
Daar spreek je mee, lieverd.
Ik wil flauw en ik hou van jou.
Dank u wel.
Dank u wel.