Er
was eens een havenloos ventje,
die vroeg aan zijn moeder een broek.
Maar moeder verdiende geen centje,
en vader was wekenlang zoek.
Vagmoedertje, geef me geen standje,
er zit in mijn broekie een scheur.
De jongens op school roepen jaantje,
jouw billen, die zien we erdeur.
De moeder werd ziek van de zorgen,
lag stil en bedrukt in een hoek.
Geen mens die haar centen wou borgen,
en jaantje vroeg toch om zijn broek.
Toen heeft ze haar rok uitgetrokken,
de enigste die ze bezat.
En ze maakte van stukken en brokken,
een broek voor haar enigste schat.
Nou konden ze jaantje niet plagen,
nou waren zijn billen niet blot.
Maar voor ie zijn broekie kon dragen,
ging moeder van aardigheid dood.
Ze stierf aan het sjouwen en slaven,
vervloekt en verwenst door haar man.
Toen jaantje haar mee ging begraven,
toen had ie zijn broekie pas aan.