Ύστερα από την πανολεθρία των Αθηναίων στους εγώς ποταμούς
και λίγο αργότερα μετά την τελική μας η τά.
Πάνε πια οι ελεύθερες κουβέντες,
πάει πια κι η περίκλη αέγλυ
ήρθε βαριά σιωπή στην αγορά κι η ασειδοσία των τριάντα τυράννων.
Τα πάντα γίνονταν ερήμιν μας
και τα πιο δικά μας
χωρίς τη δυνατότητα μιας έστω τυπικής διαμαρτυρίας.
Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία
κι η τιμή της πατρίδας τα σκουπίδια.
Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία
κι η τιμή της πατρίδας τα σκουπίδια.
Κι αν γινόταν ποτέ να μας επέτρεπαν να
φέρουμε για μαρτύρα κάποιον παλιό μας φίλο
αυτός δεν θα δεχότανε από φόβο.
Μήπως και πάθη τα δικά μας με το δίκιο του άνθρωπος.
Μήπως και πάθη τα δικά μας με το δίκιο του άνθρωπος.
Γι' αυτό καλά είναι εδώ.
Μπορεί και να αποκτήσουμε μια νέα επαφή με τη φύση.
Χυτώντας πίσω απ' το σύρμα ένα κομμάτι θάλασσα.
Τις πέτρες,
τα χορτάρια ή κάποιο σύννεφο στο λιόγερμα.
Παθή, βιολετή, συγκινημένο.
Κι ίσως μια μέρα βρεθεί ένας νέος κειμωνάς
μυστικά οδηγημένος απ' τον ίδιο τον Ναϊντόπ
να σκάψει και να βρει τη συγχερένια εκμή απ' το δώρη μας
σφουλιασμένη,
λιωμένη κι αυτή και να την κουβαλήσει επίσημα
σε φερθή μηδοξαστική ποντί με μουσική και στεφάνια στην Αθήνα.
Κι αν γινόταν ποτέ να μας επέτρεπαν να φέρουμε για μαρτύρα
κάποιον παλιό μας φίλο,
αυκός δεν θα δεχότανε από φόβο.
Μήπως και πάθη τα δικά μας με το δίκιο του άνθρωπος.
Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία,
κι η κοινή της πατρίδας τα σκουπίδια.