Qe sot koshtu e prit,
Dohën e dohën
që pesha sajët e genë me laku,
Mëndimet kota është nguju,
Për mundësi që kanë shku e jonë harru,
E shumë shpesh dilenë për këqyrë,
Seve kanë tjenjen që jartë vonë,
Vani na fërsaj menzonë,
Na
dorgë që i oshtë shtrupa to,
He,
vajdo këtë vetja shumë i prekëshumë prej atyne,
Që prekën njëshëm tojnë e që
jetojnë fër sene që s'ka në mishë,
E që herën qëthin shpirt, herën qëthin shpirt,
He, hej!
E për njët pak i vetëm, në senime,
S'ka në me qëmë njerës që për njerën jetojnë,
E për njët pak i lumëtonë,
për ata shpirt atë mirë,
Që shpirtin ja pastrojnë, në mundë gjesë tsaj,
Po jallupë fëtyrën, se oshtë i bindunë,
Që hajo vjenë,
se për toj ka shtru darëkën,
Pia saj, edhe hanën po janëzën, ga ti,
Oshtë vendis brazun,
njerës te dashtu nuk e rethojnë,
Pojnë i mojnë,
me luftu kohën,
dyrë i saj, a jo gjenë vend,
a jo gjenë vend,
e rej.
Ga ti,
oshtë vendis brazun,
njerës te dashtu nuk e rethojnë,
Pojnë i mojnë, me luftu kohën,
dyrë i saj, a jo gjenë vend,
e rej.