Du, nordfjord, mitt fagre og fjellstærke hei,
Du fylde med Gud i den famande stei,
Eik se dine koldar og mutar og tindar,
Dei skoglende rosa og graskrøller inna.
Nei, aldri eg gøyner den glitrande fjord,
Som sylvanter inn gjennom fjellheimen fôr,
Som stor feld og stiltar,
Innom strændene skala,
Og bøtes med elva,
Frå fjell og frå rana.
Og tunede heime,
Eik se det så blå,
Og stå av hagen,
Og alt som har måttet,
Det leikade i hugen,
Og rute i banka,
Og tikkade heima,
Med hup og med tanka.
Det minnes han far,
Med ein varnande hår,
Og moro som gripte,
Frå heimene kor.
Dei gav meg det beste,
Av alt det dei viste,
Gud hjelpe og styrte,
Dei alt til det siste.
Gud signer om nordfjord,
Frå brede til hav,
Og takk for stig faget,
Vær heim nu og skap,
Lat lukkar og følge,
Var mann og var kvinne,
La bygda i heimen,
Var nordfjoring finne.