Στη Σομαλία τα παιδιά, λουλούδια μου αποτίστα,
χρεμώντα από στεγνά φυσιά.
Στην κολοφία τα παιδιά,
αστέρια μου αφώτιστα,
κορνεβουνά κουρακορμιά.
Πάτια μου καρβουναζεστά,
όταν η νύχτα ξενύχτα,
στα μάτια με κοιτάζουν,
τον ύπνο μου ντροπιάζουν.
Την πολεμένη μου ζωή,
καρπόνια αυτή παρεμβολή και με χνευγάσει.
Για τόσα τσάτας αγαπώ και όλα τα νόητα που ζω και με δικάσει.
Μη μιλάτε,
ήσυχη ζώουλα μας κοιμάτε, μη μιλάτε,
μη μιλάτε.
Ο
δικός μας ο Θεός είναι ανώτερος Θεός, μη μιλάτε,
μη μιλάτε.
Μη μιλάτε.
Στην Βραζιλία τα παιδιά της φτώχειας,
άγριο βλάσταρα,
τα πετσοκόβουνε σκυλιά.
Και στη Βοσνία τα παιδιά μαύρα,
ετοπεριστεράζουν στον Πανάτου την κοιλιά.
Μάτια μου καρβούνα ζεστά,
όταν η νύχτα ξενύχτα,
στα μάτια με κοιτάζουν,
τον ύπνο μου ντροπιάζουν.
Του όνειρου μου τη διάδρομη φρενάρια,
θώα που σκράπτησα,
πλησιάζει.
Κάτι μου σφίγγει,
το λαιμό μου ανατινάζει,
το μυαλό με κομματιάζει.
Μη μιλάτε.
Υσυχη ζωούλα μας κοιμάται, μη μιλάτε,
μη μιλάτε.
Ο δικός μας ο Θεός είναι ανώτερος Θεός,
μη μιλάτε.
Μη μιλάτε.