Nú kaldur vetur fyrr,
því sólar geistli hlýr,
mun skýn á haf og land.
Allt breytist degar,
sumar sólinn skýr,
við sjáum unaslega sír.
Úr miðjum vaxan bló,
við vor síns ljúfa og
það töður bjóla græn.
Í vor síns ilmur ánkar hérnstor
og róma á starofn.
Hú!
Hú!
Hú!
Hú!
Hú!
Hú!
Hú!
Hú!
Hú!
Hú!

Hú!






Það betur meðan hús.
Það betur meðan hús.
Það betur meðan hús.
Það betur meðan hús.
Það betur meðan hús.
Það betur meðan hús.
Þúðum vaksa blóð, við fóssins ljúfa og,
þar fjóðu hjóla græn.
Því vorðsins yllur anga tjumstóð og lóma ástaróð.
Við veljum okkur faran, þar hefðt ég á þinn fjóð.
Svo leiðum stönd í hönd, um gras í gróin lönd og mjóðum vorðsins yllur.
Í faradís, við ástfáðið, þauðnum okkur það sem værið stönd í faradís.