Það er ílur í jarninum heima, það er unadur börnunum tjá
og þau býður hann guðum að geima sem að ganga þar bróst mild og smá
Hún er sjómannsins kraftmikla kona og herrleiki brjósti hún er
Hún bjast sín mun býða og vona meðan bátur um völdur tafér
Hún sýtur við klukkan og hugsa til hans sem á hafinu brelur þeim frá
og völdur þeim físla frá manni í tímans að morgunn skal hola
og mati sjá
Um hljóðan nætur hún bænir að býður sem er að stelt heitar honum um gei
Það ríkir einn lægur fölskvallst breyður
við varmar gemur sem hei
Hún sýtur við klukkan og hugsa til hans sem á hafinu brelur þeim frá
og völdur þeim físla frá manni í tímans að morgunn skal hola
að mati sjá
að morgunn skal hola að mati sjá