Πόσο πάει και λιγότερο με νοιάζει,
που να είσαι, τι να κάνεις, πώς περνάς,
το κατάλαβα και πια δεν με πειράζει,
που με ξέχασες και δεν με αγαπάς.
Όμως μου περνάει απ' το μυαλό μου πότε-πότε,
να και να ήσουν εδώ όπως και τότε,
τότε που για μένα μόνο ζούσες,
τότε που τρελά με αγαπούσες,
τότε που με ξυπνάγες τα βράδια και το σπίτι γέμιζε με χαριά.
Τότε που για
μένα μόνο ζούσες,
τότε που τρελά με αγαπούσες,
τότε που με ξυπνάγες τα βράδια
και το σπίτι γέμιζε με χαριά.
Όσο πάει και λιγότερο με νοιάζει,
που μονάχη μου ξανά θα κοιμηθώ,
δεν σε σκέφτομαι την ώρα που βραδιάζει,
δεν μου λείπεις το πρωί,
δεν σε ζητώ.
Όμως,
που περνάει από το μυαλό μου πότε-πότε,
να και να ήσουν εδώ όπως και τότε,
τότε που για μένα μόνο ζούσες,
τότε που τρελά με αγαπούσες,
τότε που με ξυπνάγες τα βράδια και το σπίτι γέμιζε με χαριά.
τότε που για μένα μόνο ζούσες,
τότε που τρελά με αγαπούσες,
τότε που με ξυπνάγες τα βράδια
και το σπίτι γέμιζε με χαριά.
και το σπίτι γέμιζε με χαριά.