In Pamikazam rustte een man, zijn handen stevig op zijn rug gebonden.
En toen ze hem ten slotte vonden, de Nederlandse uniform nog aan, zag men het eerst, de mooie ogen bogen.
Het kleine gat erboven sprak zijn eigen taal.
Het hoofd onder de helm al kaart.
Het lichaam door de struiken over de rug.
Hij moet niet al te zeer hebben geleden.
Of schoon minuten eeuwigheden kunnen zijn.
In Nijkerk, Zundert, Ulft of Stijn, heeft wellicht ongerust een vrouw voor hem gebeden.
Hij stierf voor een beetje vrijheid, een beetje orde.
Een beetje recht, een beetje boven die goe.
De dag was heet, de nacht was koel.
Die laatste, eer zijn handverdorde.
MUZIEK
Men had hem bij de doden niet besloten.
Hij werd vermist, de hoop niet uitgeweest
Maar weerkeer was er niet
Uit insulindes zon doorgloeide dreven
Hij streed tezamen met de ambonezen
Van het oude knil
Tegen zijn vrije wil
Hij had het liefst
De kinderen leren lezen