Hør, Vesle Gud, hør deg olause sångar frå skogen.
Det er sanning og liv i kvar tone.
Det er visdomens kraft frå ein blome.
Kvar ein morgon ein fuglesong.
Lytt, Vesle, ved.
Lytt på kalden i fossen han spela.
Høyrans gåter og tal når det svalar.
Det er visar frå fjellkrokdala.
Kvar ein kveld er ein elverdans.
Solhylte gåver bak snørklette fjell.
Skugga og rødsle langs farlege gjel.
Natta er lång, men eg spela din sång.
La drømmen baka ubo få danse.
Kjenn, Vesle Gud, kjenn på regndråpe klager frå himmelen.
Dei kan blande seg fint med ei tåre.
Rønne ned som ei himmelskove.
Kvar ein blome ei tåreblad.
Høyr, Vesle, ved.
Hør på vinden sist den mellom stalen.
Den kan hulke deg ensam i stundar.
Del i gråten med deg når du blundar.
Kvar ein kveld er ei ensam folk.
En solhylte gåver bak snørklette fjell.
Skugga og rødsle langs farlege gjel.
Natta er lång, men eg spela din sång.
La drømmen baka ubo få danse.
Kjenn, Vesle Gud, kjenn på regndråpe klager fort.

ид
på stjerner i nattes hvert himmel.
Det er fotrykk frå evige tider,
det er drømmens et hemmelige sider,
kvar ei natt er ei stjerne reis.
Eg kjenner din pust,
og eg kvisker av mig bøn mot ei stjerne.
Eg går mine steg opp mot hynden,
hele tårene renner i vinden,
kvar ein morgon, ein fuglesong.
Kvar ei natt er ei stjerne reis.