Svífur yfir esjunni sólróðið skýr,
syndra vestur glöggar sem brenni í húsunum,
við mjögstrikur vangana vorgólan hlý.
Vagnar ástar þráinn í brjóstum á ný,
kist á miðjustræti er konang og heit,
geyra rúndin piltar sem er í sterpu leit.
Akra fjall og skarð seyði eins og fjólu bláir draumar,
ekkert er fegur en voruð völdir eikja vík.
Þjörnin liggur kýrsæl í kvöldsólar glóð,
krýjurnar þó domstri og bjástri í hólmanum,
hjúra sig á bekkunum, halir og fljóð.
Hlusta skáldi Jónas á þrastana ljóð.
Tullin bjargar lini á dún sem snjúku sæng,
dóttarandar móðir með öfudundir væng.
Akra fjall og skarð seyði eins og fjólu bláir draumar,
ekkert er fegur en voruð völdir eikja vík.
Hjótt er kringu mín gólf og tæm þar hvert hár,
tryggir kvílarónar hjá galtómum bokkunum.
Svefnin er þeim hóflega síinn á bráð,
sunnanglar þeir mildur um vanga og hár.
Ylmur er úr grasi og langan móttu fráð,
aftan sólin burfur að róðar vestu sjá.
Akra fjall og skarð seyði eins og fjall,
seyði eins og fjólu bláir draumar,
ekkert er fegur en voruð völdir eikja vík.
ekkert er fegur en voruð völdir eikja vík.